Historia lewicy we Francji

Lewica we Francji na początku XX wieku reprezentowana była przez dwie główne partie polityczne, Partię Republikańską, Radykalną i Radykalno-Socjalistyczną oraz utworzoną w wyniku połączenia w 1905 mniejszych organizacji marksistowskich Francuską Sekcję Międzynarodówki Robotniczej (SFIO). W 1914 po zabójstwie lidera SFIO Jeana Jaurèsa, który głosił poglądy pacyfistyczne i antymilitarne, partia dołączyła do Świętej Unii (Union Sacrée) czyli porozumienia między rządem a partiami robotniczymi i związkami zawodowymi. W następstwie rewolucji rosyjskiej w 1917 roku i powstania Związku Spartakusa w Niemczech, francuska lewica podzieliła się na frakcje reformistyczną i rewolucyjną, w 1920 roku w czasie kongresu w Tours, wielu działaczy SFIO przyłączyło się do Francuskiej Sekcji Międzynarodówki Komunistycznej (SFIC).